Dit is hoe ik naar mensen kijk en hoe ik achteraf probeer niet te vergeten wat ik heb gezien.
Poëzie
DE MAN DIE WACHT
Stel dat
het strand hier ligt
de man al uren staat te kijken aan de waterlijn
met eindeloos geduld blijft wachten
op het schip dat niet opdoemt aan de einder
zijn hut van riet hier open staat op zoute wind
hij niet meer voelt hoe lang de wilde oceaan
meedogenloos zijn hartslag binnengutst
stel dat
een vrouwenschim dan toch
op hem lijkt af te komen in de verte
hij stilaan hoopt dat hij de zonden van de wereld
niet enkel aan zichzelf hoeft te vergeven
hij niets kan zeggen op het gissen na
waarom woorden zich aan wolken spijkeren
blijven opgaan in de hoogte zoals meeuwen
of zoals zijn stervend onderzoek
en stel dat
diezelfde man zijn papieren ramen sluit
zijn deur dichtklapt op leegte
dat hij alleen nog windstil over niets blijft denken
verbeten schrijven over toekomst
in het duister?